naar Referendum 2005 - thuispagina
DERDE STAATSRECHTELIJK BEGINSEL:                                     terug naar hoofdpagina ...


Een democratische grondwet moet te herzien zijn.


Het "grondwettelijk verdrag" is veel te moeilijk te herzien: om ook maar één komma aan deze tekst te veranderen, is er eenstemmigheid nodig, allereerst van de regeringen om het eens te worden over een wijzigingsplan, en vervolgens van de volkeren (via parlementen of referenda) om het te bekrachtigen.

Deze procedure langs dubbele unanimiteit is met 25 lidstaten een echte ontastbaarheidsgarantie voor de voorstanders van een bevriezing. De tekst is versteend zodra het ter wereld komt.

Dit is onaanvaardbaar voor een Grondwet en zou ook hier een unicum zijn in de wereld.

Het is ongepast het woord "verdrag" op de voorgrond te plaatsen om zo de unamititeitseis als normaal te doen voorkomen: "grondwettelijk verdrag" is een bedriegelijke samenvoeging van twee tegenstrijdige termen die het mogelijk maakt, langs woordspelingen, een nieuwe hoogste wettelijke regel te scheppen die breekt met de gebruikelijke zware grondwetsprocedure.

Het verdrag van Nice is slechts tijdelijk (horizon 2009). Het "grondwettelijk verdrag" daarentegen is uitvoerbaar voor onbeperkte tijdsduur, en heeft juridisch gezien hogere rechtsgeldigheid dan al onze nationale regels (regelgevingen, wetten, en grondwet) en verdragen. Klaarblijkelijk is deze tekst niet zo maar een verdrag zoals haar voorgangers dat waren. Degenen die dit toch beweren maken zich schuldig aan bedrog.

Watbetreft herziening voor de toetreding van Turkije, is de vermelding in onze nationale [franse] grondwet, van een verplicht referendum voor de toetreding van een kandidaat-lidstaat tot de Europese unie (EU), ook boerenbedrog: onder het "grondwettelijk verdrag" zal onze nationale Grondwet ondergeschikt zijn aan welk Europees regelgevinkje dan ook, en beschermt zij ons dus tegen niets meer in al die gebieden waar 'Europa' aan de macht komt, bijna overal dus.

Aan de ander kant vergeten degenen die gerust zijn gesteld door de unanimiteitseis voor toetreding van een kandidaat-lidstaat aan de EU, dat
het hier niet gaat om een unanimiteit van de volkeren, geraadpleegd via een referendum, maar slechts om de eenstemmigheid van 25 vertegenwoordigers van de regeringen (veelal niet gekozen door het volk, in ieder geval niet met de volmacht om over zo'n kernvraag te beslissen), wat iets heel anders is.

Niets garandeert ons dus, met dit "grondwettelijk verdrag", dat de volkeren rechtstreeks zullen worden geraadpleegd voor de Turkije-kwestie, of voor daarnavolgende gevallen. Alles wijst er daarentegen op dat de wensen van de volkeren er steeds minder toe doen dan de wensen van degenen die hen regeren.

De onderhandelingen met Turkije die onlangs op gang zijn gebracht, ofschoon diverse opiniepeilingen wijzen op massale weerstand tegen deze toetreding, laten goed zien hoe weinig waarde machthebbers hechten aan de publieke opinie wanneer zij geen rekenschap hoeven af te leggen.

Is het niet aan rechtendocenten en journalisten om dit uit te leggen aan de burgers, jong en oud?




terug naar hoofdpagina ...