Jacques Généreux : De liberalen hebben gewonnen, hebben alles gekregen wat ze wilden [in het huidige verdragsvoorstel], terwijl de sociaal-democraten, die op de economie wilden steunen om een politieke unie te krijgen, voor meer samenwerking en sociale solidariteit, bijna niets hebben verkregen vooralsnog!

Er was een begin gemaakt met de constructie van een politieke unie in de verdragen van Maastricht en Amsterdam, maar sindsdien: niets meer! D.w.z. geen enkele aanvullende macht, geen enkele aanvullende macht voor de burgers om het Europees beleid te bepalen, om een harmonisatie van het sociaal beleid te bewerkstelligen.

En nu zitten we dus met de vraagstukken die kwaad bloed zetten, en zijn we in botsing. Een tussenweg is niet meer mogelijk.

Daarom,  degenen die zeggen "Maar dit verdrag is een compromis, net als de andere verdragen dat waren; en zoals ieder compromis, is ook dit verdrag dus niet volmaakt, maar het is een tussenweg", die vergissen zich of maken zich schuldig aan leugenarij als er opzet in het spel is. Het is geen tussenweg; er zitten slechts enkele vorderingen en vooruitgangen in voor het ultraliberalisme zover dat nog nodig was.

Er is, en we zullen daar ongetwijfeld op terugkomen, geen enkele vooruitgang voor de bescherming van sociale rechten en overheidsdiensten, geen enkele, werkelijke vooruitgang voor de democratie, indien we onder "democratie" die machten verstaan die de burgers hebben om het beleid te bepalen.

Dus we bevinden ons niet langer in een compromis tussen twee visies, we beleven op dit moment de overwinning van één visie: de liberale visie van een grote Europese markt.

En dus is een tussenweg tussen de twee visie in zekere zin niet meer mogelijk. Het enige dat mogelijk is, is dat de ene partij het erbij laat zitten in het voordeel van de andere.

Ik denk dat degenen die heden zeggen "We moeten toch instemmen met dit verdrag welke een verschrikking is op sociaal vlak", het [politieke gevecht] opgegeven hebben, want ze denken dat gezien de krachtsverhoudingen we hoe dan ook niet meer tegen kunnen stemmen.

Dat zo ongeveer schreef Michel Rocard vorig jaar in Le Monde, toen hij schreef dat het kapitalisme had gewonnen en dat de socialisten nu niet meer de maatschappij van hun dromen kunnen construeren, en zich nog slechts kunnen verdedigen door terrein af te staan.

Welnu, als men zich verdedigt door terrein af te staan, dan kan men niet anders doen dan zo door te gaan tot het einde! Want zolang we terrein prijsgeven, hebben onze tegenstanders geen enkele reden om hun opmars te staken! Als we niet op een gegeven moment zeggen: "Stop, meer terrein geven we niet prijs, we deinzen nu niet langer terug, we gaan opnieuw in de aanval", dan zullen we vanzelfsprekend terrein blijven afstaan tot het einde aan toe!!

We zien dus deze opgevingsgezindheid, aan de ene kant. Aan de andere kant is er de houding die ik, zoals u zult hebben begrepen, verdedig, en die eruit bestaat te erkennen dat we een veldslag hebben verloren, dat we de laatste vijftien jaar er niet in zijn geslaagd een sociaal en politiek Europa te bevorderen, en dat de liberalen er wel in zijn geslaagd het Europa van de grote [economische] markt te bevorderen.

Dus moeten we erkennen dat ons plan voor een politiek en sociaal Europa heeft verloren, en dat het plan voor een ultraliberale [economische] marktmaatschappij heeft gewonnen.

Michel Rocard zei dat het kapitalisme had gewonnen; daarbij moet aangetekend worden dat het model van de [economische] marktmaatschappij slechts bezig is een voorlopige veldslag te winnen, zodat we ons "gevecht" zullen moeten voortzetten.

En vandaag wordt ons een prachtige gelegenheid geboden een halt te roepen aan die overwinning; om Nee te stemmen. De burgers hebben de mogelijkheid om Nee te zeggen, en op z'n minst om te zeggen: "Wij moeten niets hebben van het maatschappijmodel dat u de afgelopen vijftien jaar heeft bekokstoofd, en dat u nu met dit verdrag in het steen wilt beitelen". Lees verder ...